22 lutego 1931 r. Apostołka Miłosierdzia zapisała w swoim Dzienniczku: „Wieczorem, kiedy byłam w celi, ujrzałam Pana Jezusa ubranego w szacie białej. Jedna ręka wzniesiona do błogosławieństwa, a druga dotykała szaty na piersiach. Z uchylenia szaty na piersiach wychodziły dwa wielkie promienie, jeden czerwony, a drugi blady. (...). Po chwili powiedział mi Jezus: Wymaluj obraz według rysunku, który widzisz, z podpisem: Jezu, ufam Tobie” (Dz. 47).
Cela, w której skromna zakonnica drugiego chóru Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia ujrzała Jezusa Miłosiernego, dziś nie istnieje, podobnie jak cała oficyna, zniszczona w latach, gdy zabrany przez komunistyczne władze klasztor służył jako siedziba szkoły dla niepełnosprawnych umysłowo. Na szczęście po przemianach ustrojowych Siostry powróciły do swojej własności i dziś na miejscu dawnej oficyny, w miejscu, gdzie była cela Apostołki Miłosierdzia, stoi figura Jezusa Miłosiernego, a tuż obok, w zabudowaniach klasztoru, znajduje się kaplica, do której przybywają z całego świata pielgrzymki czcicieli Bożego Miłosierdzia, by przed wystawionym przez cały dzień Najświętszym Sakramentem dziękować Bogu za objawienia i wypraszać potrzebne łaski.
Właśnie tu, w Sanktuarium Jezusa Miłosiernego, miały miejsce główne obchody 75. rocznicy objawień, które poprzedzone zostały dziewięciodniowym przygotowaniem w ramach nowenny oraz wykonaniem w płockiej katedrze pop-oratorium Miłosierdzie Boże. Punktem kulminacyjnym obchodów była uroczysta Msza św., której przewodniczył i homilię wygłosił biskup pomocniczy diecezji płockiej Roman Marcinkowski. Nawiązując w homilii do głównej myśli objawień Jezusa Miłosiernego i do bezgranicznego zaufania Bogu, przejawiającego się w życiu i zapiskach św. Faustyny, bp Marcinkowski powiedział m.in.: „Współczesny człowiek jest dziwny: potrafi zaufać wszystkim i wszystkiemu, tylko nie Bogu! Człowiek dzisiaj ufa wróżkom, jasnowidzom, ufa magikom i znachorom, ufa różnym idolom i guru, ufa znakom i przepowiedniom, ufa samemu sobie, swym ograniczonym zdolnościom i możliwościom, zawierza swój los zdobytej fortunie, osiągniętemu stanowisku, zawartym znajomościom, powierza się nawet martwej materii: samochód, telewizor, komputer, internet. Trudności pojawiają się wówczas, gdy ma się zawierzyć samemu Bogu - Zbawcy i Odkupicielowi człowieka - choć wie, że On wszystko może i nieskończenie nas kocha. Pomyślmy, Siostry i Bracia, jakże musi boleć Jezusa ta nasza nieufność, ten nasz dystans, to nasze wątpienie (…). Dlaczego tak trudno zdobyć się nam na akt zaufania Bogu? Dlaczego nasze serca są «zimne jak lód» na miłość Boga, na Jego przebaczenie? Niech każdy z nas stara się na to pytanie odpowiedzieć za siebie. Pewnie dlatego, że utonęliśmy w sprawach tej ziemi; bośmy się wszyscy zapatrzyli w blichtr tego przemijającego świata; bo «jedz, pij i używaj sobie» to program naszego życia; bo dorabiamy się w niedziele i święta, gwiżdżąc na przykazanie «pamiętaj, abyś dzień święty święcił»; bo nie wkładamy prawie żadnego trudu, by pogłębić swoją wiarę, czytając książki i czasopisma katolickie (np. Niedzielę), Pismo Święte, słuchając katolickich audycji w radiu czy też śledząc katolickie programy w telewizji (np. w TV Trwam), bo nie żyjemy na co dzień z Bogiem i w Bogu. My Go ewentualnie potrzebujemy «na wszelki wypadek», ale w toku naszej codzienności jest schowany przez nas, odległy nam, poza horyzontem”.
Odwołując się do faktu, iż to właśnie w naszej Ojczyźnie, w Płocku, miało miejsce objawienie obrazu Jezusa Miłosiernego, Pasterz apelował do licznie zgromadzonych płocczan, ale także do pielgrzymów z całej Polski, aby byli szczególnymi głosicielami prawdy o Bożym Miłosierdziu i aby nieśli ją ludziom, którzy w naszych czasach bardziej niż w innych potrzebują zaufania Bogu.
Pod koniec życia s. Faustyna w swoim Dzienniczku proroczo zapisała: „Dziś ujrzałam chwałę Bożą, która płynie z obrazu tego. Wiele dusz doznaje łask (...). Choć różne są koleje jego, Bóg otrzymuje chwałę przezeń, i wysiłki szatana i złych ludzi rozbijają się i obracają w nicość. Mimo złości szatana, Miłosierdzie Boże zatriumfuje nad całym światem i czczone będzie przez wszystkie dusze” (Dz. 1789). Dziś, gdy od objawienia Jezusa Miłosiernego upłynęło 75 lat, widzimy, jak wypełniają się te słowa.