Z Jasnej Góry

Pielgrzymka Rodziny Radia Maryja

„Przypatrzcie się powołaniu naszemu”

Reklama

W dniach 7-8 lipca po raz 15. przybyli na Jasną Górę pielgrzymi z Rodziny Radia Maryja z Polski i z zagranicy. Była to jedna z najliczniejszych pielgrzymek przybywających na Jasną Górę. Hasłem pielgrzymki były słowa: „Przypatrzcie się powołaniu naszemu”. W sobotę 7 lipca Mszę św. na Szczycie odprawił biskup diecezji łomżyńskiej Stanisław Stefanek. W wygłoszonej homilii powiedział, że Europa musi mieć świadomość, że człowiek jest wybrany przed wiekami przez Boga. Nie wolno dopuścić, aby go pozbawić jego naturalnego źródła, tzn. Bożego pochodzenia.
W niedzielę 8 lipca centralnym punktem pielgrzymki była Msza św., której przewodniczył bp Andrzej Dzięga, przedstawiciel Zespołu Duszpasterskiej Troski o Radio Maryja przy Episkopacie Polski. Na pielgrzymkę przybyli członkowie rządu RP na czele z premierem Jarosławem Kaczyńskim oraz przedstawiciele parlamentu, władze województwa śląskiego i prezydent Częstochowy. Pielgrzymów powitał o. Bogdan Waliczek, przeor Klasztoru Jasnogórskiego. Powiedział, że wszystkie katolickie media powinny być mocnymi i skutecznymi narzędziami w ewangelizacji Polaków w naszej Ojczyźnie i na całym świecie. Zebranych powitał także o. Zdzisław Klafka - prowincjał Redemptorystów.
„Jestem tu razem z Wami jako pielgrzym, aby wypowiedzieć Wam wdzięczność i radość Kościoła z tej niezwykłej rodziny (...) nazywanej Rodziną Radia Maryja, którą tworzycie we wspólnocie Kościoła - mówił w homilii bp Dzięga. - (...) Potrzebna jest nam zawsze potężna modlitwa o Ducha Świętego. Potrzebna jest ta modlitwa zawsze, ale szczególnie dzisiaj w Polsce. Tylko w mocy Ducha Świętego owocnie powróci bowiem dyskusja o życiu świętym i nietykalnym od poczęcia do naturalnej śmierci. Ta nadzieja i ta dyskusja trwa w Kościele i trwa w narodzie” - wyznał w obecności Premiera RP.
Po Mszy św. przemówił o. Tadeusz Rydzyk. Głos zabrał również premier Jarosław Kaczyński: „Chciałbym podziękować za to, że mogę dzisiaj być jednym z Was, jednym z tych, którzy przyszli tu, na Jasną Górę, przed tron Maryi, by być bliżej Boga, by być silniejszym Bogiem, by być silniejszym w tym wymiarze, który odnosi się do spraw ostatecznych każdego z nas, ale także i w tym doczesnym, ludzkim wymiarze naszych ziemskich działań we wspólnotach rodzinnych, we wspólnotach lokalnych, w wielkiej wspólnocie Polaków naszego Narodu. Polska jest tutaj!”. Uczestnicy pielgrzymki wystosowali list do Papieża Benedykta XVI.

Konferencja egzorcystów

Uwolnienie od mocy zła

O okultyzmie i satanizmie oraz o różnych formach modlitwy uwolnienia rozmawiali na Jasnej Górze w dniach 9-13 lipca uczestnicy międzynarodowej konferencji egzorcystów. Przybyło ponad 300 osób z 29 krajów świata. Ks. Aleksander Posadzki SJ zauważył, że posługa egzorcystów sprawowana jest za pozwoleniem i w imieniu Kościoła. W 1998 r. ukazał się w Rzymie „Nowy rytuał egzorcyzmów publicznych”, który jest dokumentem obowiązującym. Ks. Marian Piątkowski - krajowy koordynator egzorcystów z ramienia Episkopatu Polski podkreślił, że dziś otworzyło się wielkie pole okultyzmu, które powoduje „wchodzenie ludzi w kontakt ukryty ze złymi duchami” i dlatego wzrasta zapotrzebowanie na posługę egzorcystów. Polska ma największą w Europie, poza Włochami, liczbę kapłanów egzorcystów.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Film o Jasnej Górze

Aktorzy w sanktuarium

Ekipa filmowa firmy producenckiej „Artrama” przygotowuje dokument o Jasnej Górze. Film ma się składać z kilkunastominutowych odcinków, przedstawiających ponad 600-letnie dzieje Jasnej Góry. Reżyserem i scenarzystą filmu jest Paweł Woldan, głównym narratorem - Artur Żmijewski, aktor znany m.in. z serialu „Na dobre i na złe”. Komentarze napisał Janusz Poniewierski, a kierownikiem produkcji jest Agnieszka Karpowicz. - Radujemy się, że możemy swoją pracą przybliżyć innym to miejsce, bo myślę, że nie tylko każdy Polak powinien tu przybyć. I ten serial będzie służył temu, żeby zachęcić do przyjazdu i odwiedzenia Sanktuarium” - mówi Paweł Woldan.

Zapisy na pielgrzymkę

Warszawska Piesza Pielgrzymka na Jasną Górę - „paulińska” odbywa się w dniach 6-15 sierpnia; początek - 6 sierpnia o godz. 6.00 Mszą św. przed kościołem Paulinów w Warszawie; wymarsz o godz. 7.30.
Zapisy: do 5 sierpnia - kościół i klasztor Paulinów, ul. Długa 3, Warszawa, tel. (0-22) 635-62-52, 831-45-75; adres internetowy: www.wpp.paulini.pl oraz strona jednej z grup pielgrzymkowych: www.osemka.waw.pl

Krótko

Pielgrzymka Apostolstwa Chorych i Niepełnosprawnych liczyła ok. tysiąca osób. Odbyła się 6 lipca. Mszy św. dla pielgrzymów przewodniczył bp Gerard Bernacki z Katowic - duchowy opiekun Apostolstwa Chorych, który również wygłosił homilię. Chorzy przyjęli w Kaplicy Matki Bożej i w Bazylice błogosławieństwo Najświętszym Sakramentem, zwane błogosławieństwem lurdzkim. Za organizację pielgrzymki odpowiedzialny był ks. prał. Stanisław Michałowski.

Członkowie Zakonu Kawalerów Maltańskich z różnych krajów Europy nawiedzili Jasną Górę 7 lipca. Obecni byli m.in.: prof. Henryk Kubiak - komendant główny Maltańskiej Służby Medycznej i członek Zakonu oraz Martin Micallef - koordynator promocji Zakonu. Mszę św. dla pielgrzymów odprawił o. Marek Pieńkowski, dominikanin, kapelan Związku Polskich Kawalerów Maltańskich, z którym koncelebrował ks. Urs Buhlmann z Niemiec.

Pielgrzymka Konna z Zaręb Kościelnych dotarła 7 lipca. Kawalerzyści wjechali w galowych mundurach kawalerii II Rzeczypospolitej. Pokonali oni trasę ok. 400 km w ciągu 11 dni. W służbie logistyczno-zaopatrzeniowej wzięło udział 20 osób.
Za organizację pielgrzymki odpowiedzialni byli: starszy wachmistrz ks. Andrzej Dmochowski - proboszcz w Zarębach Kościelnych; szef przemarszu ks. wachmistrz Grzegorz Śniadach - proboszcz w Ciechanowcu; ojciec duchowy pielgrzymki ks. Marek Kondratowicz - wikariusz w Myszyńcu; ks. Damian Cawaj - proboszcz w Tucznej oraz br. Zbigniew Furman z Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów. Mszę św. na Szczycie odprawił bp Stanisław Stefanek. Pielgrzymów powitał o. Eustachy Rakoczy - kapelan Żołnierzy Niepodległości. Obecni byli: płk rezerwy Sylwester Kuczyński i płk rezerwy Michał Kamiński. W niedzielę na zakończenie pielgrzymki w Sali Papieskiej odbyła się odprawa kawalerzystów.

www.jasnagora.com

Jasnogórski telefon zaufania (0-34) 365-22-55 czynny codziennie od 20.00 do 24.00

Urodził się około 349 r. w Antiochii w Syrii (dzisiaj Antakya na południu Turcji), tam też podejmował posługę kapłańską przez około 11 lat, aż do 397 r., gdy został mianowany biskupem Konstantynopola. W stolicy cesarstwa pełnił posługę biskupią do czasu dwóch wygnań, które nastąpiły krótko po sobie - między 403 a 407 r. Dzisiaj ograniczymy się do spojrzenia na lata antiocheńskie Chryzostoma. W młodym wieku stracił ojca i żył z matką Antuzą, która przekazała mu niezwykłą wrażliwość ludzką oraz głęboką wiarę chrześcijańską. Odbył niższe oraz wyższe studia, uwieńczone kursami filozofii oraz retoryki. Jako mistrza miał Libaniusza, poganina, najsłynniejszego retora tego czasu. W jego szkole Jan stał się wielkim mówcą późnej starożytności greckiej. Ochrzczony w 368 r. i przygotowany do życia kościelnego przez biskupa Melecjusza, przez niego też został ustanowiony lektorem w 371 r. Ten fakt oznaczał oficjalne przystąpienie Chryzostoma do kursu eklezjalnego. Uczęszczał w latach 367-372 do swego rodzaju seminarium w Antiochii, razem z grupą młodych. Niektórzy z nich zostali później biskupami, pod kierownictwem słynnego egzegety Diodora z Tarsu, który wprowadzał Jana w egzegezę historyczno-literacką, charakterystyczną dla tradycji antiocheńskiej. Później udał się wraz z eremitami na pobliską górę Sylpio. Przebywał tam przez kolejne dwa lata, przeżyte samotnie w grocie pod przewodnictwem pewnego „starszego”. W tym okresie poświęcił się całkowicie medytacji „praw Chrystusa”, Ewangelii, a zwłaszcza Listów św. Pawła. Gdy zachorował, nie mógł się leczyć sam i musiał powrócić do wspólnoty chrześcijańskiej w Antiochii (por. Palladiusz, „Życie”, 5). Pan - wyjaśnia jego biograf - interweniował przez chorobę we właściwym momencie, aby pozwolić Janowi iść za swoim prawdziwym powołaniem. W rzeczywistości, napisze on sam, postawiony wobec alternatywy wyboru między trudnościami rządzenia Kościołem a spokojem życia monastycznego, tysiąckroć wolałby służbę duszpasterską (por. „O kapłaństwie”, 6, 7), gdyż do tego właśnie Chryzostom czuł się powołany. I tutaj nastąpił decydujący przełom w historii jego powołania: został pasterzem dusz w pełnym wymiarze! Zażyłość ze Słowem Bożym, pielęgnowana podczas lat życia eremickiego, spowodowała dojrzewanie w nim silnej konieczności przepowiadania Ewangelii, dawania innym tego, co sam otrzymał podczas lat medytacji. Ideał misyjny ukierunkował go, płonącą duszę, na troskę pasterską. Między 378 a 379 r. powrócił do miasta. Został diakonem w 381 r., zaś kapłanem - w 386 r.; stał się słynnym mówcą w kościołach swego miasta. Wygłaszał homilie przeciwko arianom, następnie homilie na wspomnienie męczenników antiocheńskich oraz na najważniejsze święta liturgiczne. Mamy tutaj do czynienia z wielkim nauczaniem wiary w Chrystusa, również w świetle Jego świętych. Rok 387 był „rokiem heroicznym” dla Jana, czasem tzw. przewracania posągów. Lud obalił posągi cesarza, na znak protestu przeciwko podwyższeniu podatków. W owych dniach Wielkiego Postu, jak i wielkiej goryczy z powodu ogromnych kar ze strony cesarza, wygłosił on 22 gorące „Homilie o posągach”, ukierunkowane na pokutę i nawrócenie. Potem przyszedł okres spokojnej pracy pasterskiej (387-397). Chryzostom należy do Ojców najbardziej twórczych: dotarło do nas jego 17 traktatów, ponad 700 autentycznych homilii, komentarze do Ewangelii Mateusza i Listów Pawłowych (Listy do Rzymian, Koryntian, Efezjan i Hebrajczyków) oraz 241 listów. Nie uprawiał teologii spekulatywnej, ale przekazywał tradycyjną i pewną naukę Kościoła w czasach sporów teologicznych, spowodowanych przede wszystkim przez arianizm, czyli zaprzeczenie boskości Chrystusa. Jest też ważnym świadkiem rozwoju dogmatycznego, osiągniętego przez Kościół w IV-V wieku. Jego teologia jest wyłącznie duszpasterska, towarzyszy jej nieustanna troska o współbrzmienie między myśleniem wyrażonym słowami a przeżyciem egzystencjalnym. Jest to przewodnia myśl wspaniałych katechez, przez które przygotowywał katechumenów na przyjęcie chrztu. Tuż przed śmiercią napisał, że wartość człowieka leży w „dokładnym poznaniu prawdziwej doktryny oraz w uczciwości życia” („List z wygnania”). Te sprawy, poznanie prawdy i uczciwość życia, muszą iść razem: poznanie musi się przekładać na życie. Każda jego mowa była zawsze ukierunkowana na rozwijanie w wierzących wysiłku umysłowego, autentycznego myślenia, celem zrozumienia i wprowadzenia w praktykę wymagań moralnych i duchowych wiary. Jan Chryzostom troszczył się, aby służyć swoimi pismami integralnemu rozwojowi osoby, w wymiarach fizycznym, intelektualnym i religijnym. Różne fazy wzrostu są porównane do licznych mórz ogromnego oceanu: „Pierwszym z tych mórz jest dzieciństwo” (Homilia 81, 5 o Ewangelii Mateusza). Rzeczywiście, „właśnie w tym pierwszym okresie objawiają się skłonności do wad albo do cnoty”. Dlatego też prawo Boże powinno być już od początku wyciśnięte na duszy, „jak na woskowej tabliczce” (Homilia 3, 1 do Ewangelii Jana): w istocie jest to wiek najważniejszy. Musimy brać pod uwagę, jak ważne jest, aby w tym pierwszym etapie życia człowiek posiadł naprawdę te wielkie ukierunkowania, które dają właściwą perspektywę życiu. Dlatego też Chryzostom zaleca: „Już od najwcześniejszego wieku uzbrajajcie dzieci bronią duchową i uczcie je czynić ręką znak krzyża na czole” (Homilia 12, 7 do Pierwszego Listu do Koryntian). Później przychodzi okres dziecięcy oraz młodość: „Po okresie niemowlęcym przychodzi morze okresu dziecięcego, gdzie wieją gwałtowne wichury (…), rośnie w nas bowiem pożądliwość…” (Homilia 81, 5 do Ewangelii Mateusza). Potem jest narzeczeństwo i małżeństwo: „Po młodości przychodzi wiek dojrzały, związany z obowiązkami rodzinnymi: jest to czas szukania współmałżonka” (tamże). Przypomina on cele małżeństwa, ubogacając je - z odniesieniem do cnoty łagodności - bogatą gamą relacji osobowych. Dobrze przygotowani małżonkowie zagradzają w ten sposób drogę rozwodowi: wszystko dzieje się z radością i można wychowywać dzieci w cnocie. Gdy rodzi się pierwsze dziecko, jest ono „jak most; tych troje staje się jednym ciałem, gdyż dziecko łączy obie części” (Homilia 12, 5 do Listu do Kolosan); tych troje stanowi „jedną rodzinę, mały Kościół” (Homilia 20, 6 do Listu do Efezjan). Przepowiadanie Chryzostoma dokonywało się zazwyczaj podczas liturgii, w „miejscu”, w którym wspólnota buduje się Słowem i Eucharystią. Tutaj zgromadzona wspólnota wyraża jeden Kościół (Homilia 8, 7 do Listu do Rzymian), to samo słowo jest skierowane w każdym miejscu do wszystkich (Homilia 24, 2 do Pierwszego Listu do Koryntian), zaś komunia Eucharystyczna staje się skutecznym znakiem jedności (Homilia 32, 7 do Ewangelii Mateusza). Jego plan duszpasterski był włączony w życie Kościoła, w którym wierni świeccy przez fakt chrztu podejmują zadania kapłańskie, królewskie i prorockie. Do wierzącego laika mówi: „Również ciebie chrzest czyni królem, kapłanem i prorokiem” (Homilia 3, 5 do Drugiego Listu do Koryntian). Stąd też rodzi się fundamentalny obowiązek misyjny, gdyż każdy w jakiejś mierze jest odpowiedzialny za zbawienie innych: „Jest to zasada naszego życia społecznego (…) żeby nie interesować się tylko sobą” (Homilia 9, 2 do Księgi Rodzaju). Wszystko dokonuje się między dwoma biegunami, wielkim Kościołem oraz „małym Kościołem” - rodziną - we wzajemnych relacjach. Jak możecie zauważyć, Drodzy Bracia i Siostry, ta lekcja Chryzostoma o autentycznej obecności chrześcijańskiej wiernych świeckich w rodzinie oraz w społeczności pozostaje również dziś jak najbardziej aktualna. Módlmy się do Pana, aby uczynił nas wrażliwymi na nauczanie tego wielkiego Nauczyciela Wiary.