Reklama

Na 2000. rocznicę urodzin Apostoła Narodów

W roku poświęconym uczczeniu 2000. rocznicy urodzin św. Pawła z Tarsu na łamach „Niedzieli” publikujemy fragmenty wywiadu, jaki z wielkim Apostołem Narodów przeprowadził ks. Florian

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Ks. Florian: - Dokąd udałeś się, Święty Pawle, po ucieczce z Damaszku?

Święty Paweł: - Udałem się do Jerozolimy, gdzie już dotarła wieść o mojej przemianie, o tym, że zostałem ochrzczony, i o tym, że zacząłem z powodzeniem przekonywać mieszkających w Damaszku Izraelitów, a także pogan, do wiary w Jezusa jako Mesjasza. Licząc według późniejszych ustaleń, był to już rok 39 od narodzin Chrystusa. Próbowałem przyłączyć się do uczniów, lecz wszyscy - pamiętając moją niedawną działalność w tym mieście - bali się mnie, nie wierząc, że się nawróciłem. Dopiero Barnaba, który także z rezerwą przyjmował te wieści i unikał mnie, pewnego dnia przypadkowo (z woli Bożej) spotkany zaprowadził mnie na spotkanie z kilkoma starszymi członkami wspólnoty i poręczył przed nimi o szczerości mego nawrócenia.
Był pośród nich Apostoł - czyli posłany przez samego Jezusa herold Wielkiej Nowiny - Szymon zwany Skałą oraz Apostoł Jakub, ale przedstawili mi się dopiero na drugim spotkaniu - tak byli nieufni. Barnaba opowiedział im o świadectwie, jakie dawali o mnie inni przybysze z Damaszku. Piotr okazał się niezwykle otwarty nie tylko na moje zamiary głoszenia Ewangelii poganom: Rzymianom, Grekom, Galatom; na wprowadzanie ich do naszych, składających się z potomków Abrahama wspólnot. Choć Piotr był prostym rybakiem, a ja absolwentem renomowanej uczelni, to rozumieliśmy się doskonale.
Przebywałem w Jerozolimie trzy miesiące. Oprócz wspomnianych wyżej dwu Apostołów spotkałem także Apostoła Jana oraz Łazarza, Nikodema, Marka i wielu innych, którzy widzieli, spotkali osobiście Jezusa. Przeszło dwa tygodnie miałem sposobność prowadzenia dłuższych rozmów z Piotrem - zaprosił mnie bowiem, bym zamieszkał w domu, gdzie on przebywał. Z ciekawością wsłuchiwałem się w jego opowiadania o tym, co działo się z Jezusem, począwszy od Jego chrztu w Jordanie aż do dnia, kiedy na oczach przeszło 500 uczniów wzniósł się do nieba - zwłaszcza o procesie Jezusa przed Kajfaszem, o ukrzyżowaniu i o spotkaniach Zmartwychwstałego trzeciego i następnych dni w Jerozolimie, a potem w Galilei.
Zgadzał się ze mną, że z przepowiadaniem Dobrej Nowiny, tej Informacji nad informacjami, należy jak najrychlej iść także do pogan. Duch Święty ukazywał nam od samego początku ten kierunek. Piotr przypomniał, że w dzień Pięćdziesiątnicy Duch Święty zgromadził wokół Wieczernika setki prozelitów oraz pogan; że do zwolenników Jezusa należał Rzymianin, setnik w Kafarnaum; że Jezus nie unikał Samarytan; że uzdrowił córkę Fenicjanki. Przyznał, że początkowo wahał się, czy pogan, którzy nie stali się wpierw prozelitami i nie zaczęli przestrzegać Prawa Mojżeszowego, można włączać do wspólnot wyznawców Jezusa. Dopiero otrzymane we śnie w Cezarei polecenie sprawiło, że nie oponował przeciwko przyjmowaniu pogan do wspólnot uczniów. Krytycznie natomiast odnosił się do pomysłu zawiązywania gmin wyznawców Jezusa składających się z samych tylko pogan. To stanowisko podtrzymywał zwłaszcza Jakub Apostoł.
Jakub uważał, że nie należy zwalniać pogan z przestrzegania praw Mojżeszowych, skoro sam Jezus powiedział, że nie przyszedł po to, by znieść najmniejsze z nich, ale je wypełnić. Dyskusje na ten temat przeniosły się potem - kiedy już rozpoczęliśmy z Barnabą misję wśród pogan - do Antiochii oraz innych miast Azji Mniejszej - do licznie powstających w nich wspólnot wyznawców Jezusa i były niezwykle burzliwe, zacietrzewione i powodowały niemało szkody rodzącemu się Kościołowi. Tak uważałem wówczas. Patrząc dziś z dystansu, uznaję je za konieczny dla wyznawców Jezusa, wywodzących się z synów Abrahama, etap wyzwalania się z ciasnych, szowinistycznych kategorii pojmowania spraw królestwa Chrystusowego.
Pewnego razu, kiedy przebywałem na modlitwie w jerozolimskiej świątyni, ujrzałem Jezusa, który powiedział do mnie: „Tutaj nic nie wskórasz. Idź do pogan”. Tym śpieszniej zaś opuszczałem Jerozolimę, gdy doniesiono mi, że moi dawni towarzysze z ciągle działającej bojówki prześladującej chrześcijan, zarzucając mi zdradę, poprzysięgli mi zemstę i postanowili mnie zgładzić. Szpiedzy Wysokiej Rady wywiadywali się o miejscu mego pobytu. Bracia jednak dowiedziawszy się o tym, odprowadzili mnie do Cezarei i poradzili udać się do rodzinnego Tarsu. W Cezarei wsiadłem na okręt i popłynąłem do Antochii syryjskiej a stamtąd do Tarsu.

- Czy spotkałeś, Święty Pawle, Matkę Jezusa?

- Oczywiście, jakżeby nie. Kiedy po moim nawróceniu i ucieczce z Damaszku przybyłem do Jerozolimy, Barnaba podczas pewnego spotkania zapoznał mnie z Maryją, Matką Jezusa. Miała już ponad pięćdziesiąt lat. Znała już szczegóły mojej konwersji. Któregoś przedpołudnia, kiedy tkała na krosnach, podzieliła się ze mną swymi przemyśleniami. Nauczyłem się od Niej modlitwy dziękczynienia Przedwiecznemu za wielkie rzeczy, jakie dokonał dla naszego narodu. Odtąd po wieczornym odmówieniu „Szema Izrael” kończę nią każdy dzień.
Podczas moich następnych pobytów w Jerozolimie zawsze zachodziłem do domu, w którym przebywała. Chłonąłem z ciekawością to, co mówiła zwłaszcza o ostatnich dniach życia Jezusa, o ostatniej wieczerzy paschalnej, o Jego śmierci na Golgocie, o Jego zmartwychwstaniu. Pomagała mi odkrywać w tych wydarzeniach odwieczne zamysły Przedwiecznego. Odeszła z tego świata w Jerozolimie w roku 53. Przebywałem wówczas w Efezie. Była dla nas wszystkich Matką. Utwierdzała nas w wierze w bóstwo swego Syna.
Pozdrówcie każdego świętego w Chrystusie Jezusie. Pozdrawiają was bracia, którzy są ze mną. Łaska Pana naszego Jezusa Chrystusa niech będzie z duchem waszym!

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2008-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Co z postem w Wielką Sobotę?

Niedziela łowicka 15/2004

[ TEMATY ]

post

Wielka Sobota

monticellllo/pl.fotolia.com

Coraz częściej spotykam się z pytaniem, co z postem w Wielką Sobotę? Obowiązuje czy też nie? O poście znajdujemy liczne wypowiedzi na kartach Pisma Świętego. Chcąc zrozumieć jego znaczenie wypada powołać się na dwie, które padają z ust Pana Jezusa i przytoczone są w Ewangeliach.

Pierwszą przytacza św. Marek (Mk 9,14-29). Po cudownym przemienieniu na Górze Tabor, Jezus zstępuje z niej wraz z Piotrem, Jakubem i Janem, i spotyka pozostałych Apostołów oraz - pośród tłumów - ojca z synem opętanym przez szatana. Apostołowie są zmartwieni, bo chcieli uwolnić chłopca od szatana, ale ten ich nie usłuchał. Gdy już zostają sami, pytają Chrystusa, dlaczego nie mogli uwolnić chłopca od szatana? Usłyszeli wówczas znamienną odpowiedź: „Ten rodzaj zwycięża się tylko przez modlitwę i post”.
Drugi tekst zawarty jest w Ewangelii św. Łukasza (5,33-35). Opisuje rozmowę Pana Jezusa z faryzeuszami oraz z uczonymi w Piśmie na uczcie u Lewiego. Owi nauczyciele dziwią się, czemu uczniowie Jezusa nie poszczą. Odpowiada im wówczas Pan Jezus „Czy możecie gości weselnych nakłonić do postu, dopóki pan młody jest z nimi? Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, wtedy, w owe dni, będą pościć”

CZYTAJ DALEJ

Pogrzeb bez Mszy św. w czasie Triduum Paschalnego

[ TEMATY ]

duszpasterstwo

pogrzeb

Eliza Bartkiewicz/episkopat.pl

Nie wolno celebrować żadnej Mszy świętej żałobnej w Wielki Czwartek - przypomina liturgista ks. Tomasz Herc. Każdego roku pojawiają się pytania i wątpliwości dotyczące sprawowania obrzędów pogrzebowych w czasie Triduum Paschalnego i oktawie Wielkanocy.

Ks. Tomasz Herc przypomniał, że w Wielki Czwartek pogrzeb odbywa się normalnie ze śpiewem. Nie wolno jednak tego dnia celebrować żadnej Mszy Świętej żałobnej. W kościele sprawuje się liturgię słowa i obrzęd ostatniego pożegnania. Nie udziela się też uczestnikom pogrzebu Komunii świętej.

CZYTAJ DALEJ

Za mały mój rozum na tę Tajemnicę, milknę, by kontemplować

2024-03-29 06:20

[ TEMATY ]

Wielki Piątek

rozważanie

Adobe. Stock

W czasie Wielkiego Postu warto zatroszczyć się o szczególny czas z Panem Bogiem. Rozważania, które proponujemy na ten okres pomogą Ci znaleźć chwilę na refleksję w codziennym zabieganiu. To doskonała inspiracja i pomoc w przeżywaniu szczególnego czasu przechodzenia razem z Chrystusem ze śmierci do życia.

Dzisiaj nie ma Mszy św. w kościele, ale adorując krzyż, rozważamy miłość Boga posuniętą do ofiary Bożego Syna. Izajasz opisuje Jego cierpienie i nagrodę za podjęcie go (Iz 52, 13 – 53, 12). To cierpienie, poczynając od krwi ogrodu Oliwnego do śmierci na krzyżu, miało swoich świadków, choć żaden z nich nie miał pojęcia, że w tym momencie dzieją się rzeczy większe niż to, co widzą. „Podobnie, jak wielu patrzyło na niego ze zgrozą – tak zniekształcony, niepodobny do człowieka był jego wygląd i jego postać niepodobna do ludzi – tak też wprawi w zdumienie wiele narodów. Królowie zamkną przed nim swoje usta, bo ujrzą coś, o czym im nie mówiono, i zrozumieją coś, o czym nigdy nie słyszeli” (Iz 52, 14n). Krew Jezusa płynie jeszcze po Jego śmierci – z przebitego boku wylewa się zdrój miłosierdzia na cały świat. Za mały mój rozum na tę Tajemnicę, milknę, by kontemplować.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję