Dla Adama Nowaka i jego kolegów z zespołu „Raz, Dwa, Trzy” ubiegły rok był pracowity i owocny. Zespół dostał dwa muzyczne Fryderyki i choć koncert gonił koncert, po kilku latach przerwy przygotował nową autorską płytę.
Płyta, która ma się wkrótce pojawić, będzie szczególnie ważna. - Po nagraniach piosenek Osieckiej i Młynarskiego mówiono, że jesteśmy specjalistami od cudzych utworów. A my pracujemy także nad własnymi - mówi Adam Nowak.
Sporo swoich pomysłów - jak podkreśla lider „Raz, Dwa, Trzy”- odsunęli w czasie. - Nie chcemy seryjnie produkować płyt. Piosenki powinny powstawać z potrzeby serca - tłumaczy.
Na poprzedni autorski krążek „Trudno nie wierzyć w nic” też trzeba było długo czekać, ale warto było. Zawierał - mógł pisać potem jeden z recenzentów - „wszystko to, co w «Raz, Dwa, Trzy» lubimy najbardziej”.

Rodzinne hobby

Muzykowanie zawsze było rodzinnym hobby Nowaków. Byli bardzo muzykalni: mama grała na fortepianie (przestała po urodzeniu pierwszego dziecka), grał i śpiewał tata - z zawodu biochemik, świetnym skrzypkiem był jego dziadek. Adam nauczył się grać, podpatrując kiedyś siostrę i brata, potem grając razem z nimi dla przyjaciół.
Droga Adama Nowaka do kariery muzyka, do „Raz, Dwa, Trzy” i na listy płytowych bestsellerów była jednak długa i kręta. „Potrafiłbyś się przestawić na coś innego niż poezja, muzyka i występy?” - zapytał kiedyś dziennikarz Adama. - Chyba tak. Robiłem przecież już wiele rzeczy: byłem garderobianym, kelnerem, roznosiłem mleko i kopałem rowy - odpowiedział.
Najpierw był „gastronomik”, w rodzinnym Poznaniu, w którym uczył się zawodu kelnera. Z przekory wobec rodziców, którzy posłali go do liceum, a jemu tam bardzo się nie podobało. - Zawodówkę wymyśliłem, bo liczyłem, że da mi samodzielność, na której mi zależało - opowiadał po latach. Nawet się nie obejrzał - twierdzi - jak został kelnerem-czeladnikiem i zaczął pracować w hotelu „Poznań”.
Maturę zrobił jako dwudziestokilkulatek, co było spowodowane - twierdzi - przeciąganiem wszystkiego, byle uciec przed ludowym wojskiem. Próbował dostać się na studia aktorskie we Wrocławiu, ale bez skutku. Studiował za to pedagogikę kulturalno-oświatową w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Zielonej Górze. Związał się tam wtedy z kabaretami - był aktorem kabaretów „Drugi Garnitur” i „Grupy Działań Odurzających - Kibuc”, współpracował z popularnym kabaretem „Potem”. Grał w skeczach i śpiewał. I poznał ludzi, z którymi do dziś gra w „Raz, Dwa, Trzy”.
Kabaret z czasem przestał go bawić. - Wiedziałem, że nie potrwa to długo. To była za wąska i jednostronna formuła, a na dodatek przestało mnie to śmieszyć - opowiada. Po odejściu z kabaretu zaczął grać na gitarze i pisać piosenki. Wkrótce, razem z kolegami ze studiów, założyli zespół. Zaczęły się koncerty, nie było czasu na dalsze studiowanie.

Jedna z twarzy

Piosenka autorska, poezja śpiewana, pop dla ambitnych, rock dla ambitnych, a nawet liryczny pop w znakomitym wydaniu… Twórczość Adama Nowaka i jego zespołu wielokrotnie próbowano zaszufladkować. I najczęściej to się nie udawało. Sam Nowak też lubi się wymykać szufladom i recenzjom. Twierdzi, że on i „Raz, Dwa, Trzy” grają i śpiewają… piosenki.
- Kiedyś nasza muzyka nosiła nazwę „happy spirit”. Później nasz gitarzysta Jarek Treliński wymyślił nazwę „bridge music”, czyli muzyka - pomost między czymś a czymś. W zależności od tego, co chciał akurat połączyć - mówi półżartem Nowak. - Być może gramy trochę piosenkę autorską, choć ta jest przecież bardziej literacka.
Gdy w 1990 r. powstały właśnie zespół „Raz, Dwa, Trzy” wygrał Studencki Festiwal Piosenki, jego muzyczna kariera stała się bardzo realna. Niedługo potem nagrali pierwszą płytę. - Wydaliśmy ją właściwie sami, zrzuciliśmy się. Było tysiąc „naleśników” (płyt analogowych) i 3 tys. kaset. Sami je pakowaliśmy w koperty, rozwoziliśmy - wspomina Adam Nowak. - Nie zarobiliśmy na tym wcale. Ale sympatycznie jest dziś słyszeć, że w internecie płyta kosztuje 500 zł!
Jacek Kaczmarski, poproszony o kilka słów na okładkę tej płyty, napisał, że podoba mu się, ale… nie wszystko. Nowakowi zresztą dziś też nie wszystko z tej płyty się podoba. - Ale choć może jeszcze nie wiedziałem, co chcę grać, wiedziałem już, czego grać nie chcę - mówi lider „Raz, Dwa, Trzy”. - Dopiero po nagraniu tamtej płyty zaczęliśmy się naprawdę rozwijać. Na drugiej sporo już było nowych brzmień i naszych poszukiwań.
Sam szybko stawał się liderem i rozpoznawalną twarzą zespołu. Do dziś twierdzi jednak, że siłą „Raz, Dwa, Trzy” jest to, że grają i potrafią grać zespołowo. - Piszę teksty i komponuję część muzyki, ale jakby koledzy chcieli, to mogliby mnie zwolnić. Nie jestem właścicielem zespołu. Jestem jedną z jego twarzy - twierdzi.

Słowa wiele znaczą

Ważne były słowa Wojciecha Waglewskiego, z którym od czasu do czasu grają i współpracują. Starszy kolega, świetny muzyk, mówił im: - Róbcie kariery, ale grajcie też dobrą muzykę i mądre piosenki.
- Kiedy piszę piosenkę, chciałbym napisać ją tak, żeby składała się z bardzo prostych słów, które jednak wiele znaczą. Żeby nie można ich było zapomnieć. Jeśli mi się to uda, jestem bardzo szczęśliwy - mówił lider „Raz, Dwa, Trzy”.
Szczęśliwi mogli być też jego koledzy z zespołu. Bo za główną siłę ich piosenek uważa się właśnie teksty Nowaka. Często były i są o rzeczach prostych, wręcz elementarnych, o których ludzie zapominają na co dzień rozmawiać. Często to teksty subtelnie ironiczne.
Jednak na płycie „Trudno nie wierzyć w nic” odkrył się ze swoją wiarą - twierdzono - czego wcześniej nie zwykł robić. - Jestem człowiekiem wierzącym, choć długo byłem poza wiarą - mówił nagabywany na ten temat.
„Zawiera to wszystko, co w «Raz, Dwa, Trzy» kochamy najbardziej: połączenie poetyckich tekstów z rockowo-folkowym graniem, bogate instrumentarium (sekcja smyczkowa i dęta) i oryginalne pomysły aranżacyjne - pisał jeden z recenzentów o tej płycie. - A w najlepszych utworach, takich jak «Nazywaj rzeczy po imieniu», «Tak mówi Pismo» czy piosenka tytułowa, w niebanalny sposób mówi o sprawach wiary”.
Jak to się stało, że wrócił do Boga? - To nie był piorun sycylijski ani jakieś przełomowe wydarzenie. To był dość powolny i trudny proces. Wymagał poznania własnych słabości. To się stało, kiedy miałem 28, 29 lat, czyli jakieś dwanaście lat temu. Na początku nawet trudno mi było zauważyć zmiany - tłumaczył w jednym z wywiadów. Bez Boga było… niebezpiecznie. - Wróciłem do Boga, żeby nie umrzeć - mówił.
W wielu tekstach pisze o Bogu wprost, ale częściej nie wprost. Tak naprawdę, jak sam twierdzi, pisze o swoich słabościach i o tym, że nie zawsze był i jest dobrym chrześcijaninem. - Jestem słaby i psuję Panu Bogu zabawę ze mną - mawia. - Ale chciałbym wypełniać Jego wolę jak najlepiej.

Niepowtarzalne wydarzenia

W Toruniu mieszka od ponad 10 lat. Z żoną Dorotą, z zawodu aktorką, i czwórką dzieci w wieku od kilku do kilkunastu lat, od przedszkolaka do dorastającej panny. Przeprowadzkę zaproponowała jego żona. - Wiedzieliśmy, że w sytuacji, gdy wychowujemy dwoje małych dzieci i planujemy kolejne, niezbędna jest pomoc jej rodziny - mówi.
Dzieci wychowuje zgodnie z wiarą i dobrze mu to wychodzi. Czyta im Pismo Święte, razem chodzą do kościoła.
- Bycie muzykiem jest takim samym zawodem jak każdy inny - uważa. Poza tym, że tutaj trzeba włożyć więcej pracy. - Żeby wybić się z morza talentów, trzeba mieć niesamowitą barwę, dużo szczęścia i na pewno pokory. Tak jak sposób bycia popularnym, co jest wymogiem show-biznesu. Popularność jest miła przez 15 minut, potem staje się uciążliwa. Omijam ją szerokim łukiem. Jestem muzykiem, nie showmanem - mówi.
Popularność to, jego zdaniem, zamach na rodzinę. Tak jak duża liczba koncertów. Grają ich dużo, za dużo, 120-150 rocznie. Tyle że dla „Raz, Dwa, Trzy” są ważne. - Lubimy koncerty. Nie gramy tego, co na płycie, staramy się, żeby było to nowe, niepowtarzalne wydarzenie. Przygotowując się do koncertu, nigdy do końca nie wiemy, co się wydarzy - podkreśla lider.
Jednak - jak mówi - to, co najważniejsze, czeka na niego w domu. Miłość, ciepło, zrozumienie, spokój. Jednego, czego nie może tu zrobić, to… dobrze się wyspać.

W nowym świetle

Sięgnięcie po piosenki Agnieszki Osieckiej w 2003 r. było, zdaniem krytyków, odważnym pomysłem Nowaka i jego „Raz, Dwa, Trzy”. Album „Czy te oczy mogą kłamać” był sukcesem, sprzedał się w 110 tys. egzemplarzy! Zachęceni uznaniem, po kilku latach sięgnęli po Młynarskiego.
- To Wojciech Młynarski jakieś pół roku po wydaniu albumu z piosenkami Osieckiej zasugerował, byśmy zajęli się jego nagraniami. Wtedy nie chcieliśmy, to było zbyt szybko - mówi Adam Nowak. Po kilku latach zdecydowali się.
Piosenki Osieckiej i Młynarskiego w ich wykonaniu żyły nowym życiem. Niewiele w tym ich własnej zasługi - twierdzi skromnie. - Żeby za ich pośrednictwem powiedzieć coś nowego, nie trzeba ich specjalnie aranżować. Wystarczy wsłuchać się i grać - mówi lider.
Ich aranżacje, jak oceniono, były bardzo rozbudowane, zarazem jednak bardzo jednorodne i wyraziste, czuło się brzmienie „Raz, Dwa, Trzy”... Nic dziwnego, że znów był sukces, a dodatkowo dwa muzyczne Fryderyki.
Ciągu dalszego Osieckiej ani Młynarskiego nie będzie. - Nie wyobrażam sobie pójścia komercyjną drogą - mówi Adam Nowak w jednym z wywiadów. Kusi go nagranie piosenek Grzegorza Ciechowskiego. Tyle że byłby to jego Ciechowski - zastrzega. Teraz jest jednak czas na płytę autorską, która z pewnością potwierdzi, że jest specjalistą od własnych, a nie cudzych piosenek.