Jednym z najważniejszych elementów stosunków międzyludzkich jest rozmowa. To dzięki niej poznajemy się nawzajem, poznajemy potrzeby drugiego człowieka, budujemy chrześcijański świat miłości.
W ramach savoir-vivre’u ujmuje się dwa typy rozmowy: tzw. small talk i rozmowę towarzyską.
Ten pierwszy typ to krótka rozmowa o niczym, którą podejmujemy z innymi ludźmi w „przelocie”, np. z sąsiadem w windzie, lub np. z nieznaną nam osobą przy stole podczas posiłku, z którą nawiązujemy kontakt. W ramach tej rozmowy rozmawiamy o niczym, tzn. podejmujemy tylko błahe tematy. Taka rozmowa jest pierwszym krokiem w zbliżeniu z tym człowiekiem. Poznajemy go powoli, unikając zarazem - przez to, że rozmawiamy na całkowicie neutralne tematy - popełnienia jakiejś gafy czy przypadkowego doprowadzenia do sporu czy konfliktu.
Drugi typ to rozmowa dłuższa i bardziej poważna, którą podejmujemy w ramach życia towarzyskiego. Rozmowa towarzyska ma nas zbliżyć, pogłębić nasze kontakty i wzajemne rozumienie. Unikamy w niej zatem tematów, które interesują tylko jedną stronę, oraz tych, które mogłyby nas poróżnić. Rozmawiając z osobą, którą mało znamy, unikamy tematyki politycznej, religijnej, zawodowej, sportu (nie wszystkich on interesuje), moralności, kwestii światopoglądowych. Podręczniki savoir-vivre’u zalecają jako zasadnicze tematy związane z szeroko rozumianą kulturą. Na tej płaszczyźnie możemy przecież podjąć w sposób bezpieczny i bezkonfliktowy wiele ważnych zagadnień. Taka rozmowa nie zostanie też przez nikogo odebrana jako strata czasu.
Prowadząc rozmowę, musimy pamiętać o tym, że monolog nie jest rozmową. Musimy się zatem pilnować, aby nasze wypowiedzi nie zajmowały więcej niż 50% jej czasu.
W trakcie rozmowy powinniśmy skupić naszą uwagę na rozmówcy, patrząc na jego twarz, ale nie koniecznie wciąż w jego oczy (to mogłoby go żenować). Podczas rozmowy nasze ręce powinny być nieruchome, nie powinniśmy się niczym bawić (np. kluczami) - to mogłoby rozpraszać naszego rozmówcę lub być dla niego znakiem, że jego wypowiedzi nas nudzą.
Jednym z najważniejszych elementów rozmowy jest aktywne słuchanie. Temu problemowi poświęcimy następny materiał.
Diecezja Cleveland, w stanie Ohio, w której zanotowano ok. 50 proc. wzrost liczby konwertytów na wiarę katolicką w okresie wielkanocnym, nie jest czymś wyjątkowym. Zdaniem katolickich mediów jest ona częścią tego, co dzieje się obecnie w wielu diecezjach w Stanach Zjednoczonych. Według katolickiej platformy „National Catholic Register" jest zbyt wcześnie, aby powiedzieć, jaka będzie całkowita liczba nawróconych na Kościół katolicki w całym kraju w 2025 roku, ponieważ wiele diecezji nie podaje oficjalnych danych aż do końca roku. Wiosną tego roku skontaktowano się ze wszystkimi 175 diecezjami terytorialnymi obrządku łacińskiego w kraju i otrzymano porównywalne dane od około 50 z nich. Według platformy liczby pokazują, że znaczny wzrost liczby konwertytów jest powszechnym zjawiskiem.
„Jak to się dzieje? Krótką odpowiedzią dla wielu jest Duch Święty. Ale inny czynnik, na który też powołują się diecezje, to narodowe odrodzenie eucharystyczne. Wzbudziło ono większe zainteresowanie wiarą. Częścią naszych lokalnych inicjatyw odnowy eucharystycznej było umieszczanie dużych billboardów w widocznych miejscach w naszych głównych skupiskach ludności, zapraszających ludzi do przyjścia do naszych parafii” - powiedział biskup Michael Sis, ordynariusz diecezji San Angelo w Teksasie.
Najbardziej ceniłam u papieża Franciszka jego człowieczeństwo, prostotę i bliskość z ludźmi. Zrobił na mnie duże wrażenie już od pierwszej podróży, którą z nim odbyliśmy do Brazylii.
Jako dziekan dziennikarzy akredytowanych przy Stolicy Apostolskiej miałam zaszczyt powitać go w samolocie. Nie chciał odpowiadać na nasze pytania, tak jak robili to wcześniej papieże, ale stworzył z nami nową formę relacji. Podczas każdej podróży Franciszek chciał nawiązać osobisty kontakt z każdym z dziennikarzy; wydaje mi się to bardzo piękne, ponieważ dawało możliwość wymiany z nim kilku zdań. Byli dziennikarze, którzy osobiście wręczali mu list, prezent, pokazywali mu zdjęcie jakiejś chorej osoby i prosili o modlitwę. Papież pozwalał, byśmy robili sobie z nim selfie i przesyłali jego błogosławieństwo za pośrednictwem telefonu komórkowego. W ten sposób Franciszek potrafił nawiązać z każdym z nas ludzką relację, która również pomagała nam w pracy.
W rzymskiej bazylice Matki Bożej Większej od niedzieli rano można odwiedzać grób papieża Franciszka, który zgodnie ze swoją wolą został w niej pochowany dzień wcześniej.
Uroczystości pogrzebowe papieża odbyły się w sobotę na placu Św. Piotra, a po nich Franciszek został pochowany w Bazylice Matki Bożej Większej, która była szczególnie bliska papieżowi. Odwiedzał ją w każdym ważnym momencie swojego pontyfikatu. Papież był tam ponad 125 razy.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
