W kwietniowym numerze „Miejsc Świętych” na szczególną uwagę zasługuje artykuł Janusza Kotańskiego „Zapomniane ludobójstwo”, w którym autor przypomina zbrodnie dokonane na Polakach w latach 1917-39. Uświadamia, że Katyń nie był pierwszym miejscem kaźni Polaków ze strony Sowietów: „W wyniku represji ludność polska na Białorusi i Ukrainie została w 80 procentach wymordowana lub wysiedlona. To samo spotkało niemal wszystkich Polaków w głębi Rosji. W latach 1917-39 na terenach ZSRR zadano śmierć, według bardzo skromnych szacunków, kilkuset tysiącom obywateli narodowości polskiej. Ich jedyną winą była narodowość. Było to ludobójstwo etniczne”.
Analizując zbrodnię katyńską, warto prześledzić przejawy propagandy obu totalitarnych agresorów II wojny światowej - Niemiec i Związku Sowieckiego. Piotr Łysakowski w tekście „Zbrodnia w niemieckiej propagandzie” wyjaśnia, w jaki sposób ujawnienie zbrodni katyńskiej w 1943 r. miało posłużyć do rozbicia spoistości koalicji antyhitlerowskiej i pogorszenia sytuacji polskiego rządu. Lansowana była nawet absurdalna teza, że „to właśnie sami Polacy są winni popełnionej na nich zbrodni - odwoływano się tu do rzekomej kaźni w Bydgoszczy, jakiej mieli się dopuścić w 1939 r. na niemieckiej ludności tego miasta”. W kolejnym artykule natomiast pt. „Fałsz nad grobami” Mariusz Ratajkiewicz ukazuje etapy zakłamywania przez Związek Sowiecki „niewygodnej prawdy” oraz demaskuje próby całkowitego unicestwienia pamięci o zgładzonych jeńcach wojennych.
Nie sposób pominąć artykułu „Świadkowie” - wspomnień kadry oficerskiej (mjr. P. Soprunienki, por. Bronisława Młynarskiego, ppor. rez. Franciszka Batora, por. rez. Stanisława Swianiewicza), jeńców obozów w Starobielsku, Ostaszkowie i Kozielsku. „Czynnikiem niezmiernie podnoszącym wielu jeńców na duchu było rozwinięte życie religijne” - zaznaczono tu wielkie podobieństwo do życia katakumbowego w pierwszych wiekach chrześcijaństwa. „Księża odprawiali Msze św. w różnych zakamarkach starych cerkwi lub nawet gdzieś w suterynach, a potem rozdawano Komunię świętą w postaci chleba pszenicznego, pochodzącego z racji obozowych. (…) Było sporo wypadków, że ludzie, którzy nie zaliczali się przed wojną do praktykujących katolików, odbywali teraz spowiedź z całego życia i przystępowali do Komunii świętej”.
Wiele miejsca w kwietniowych „Miejscach Świętych” poświęcono cmentarzom i pomnikom katyńskim. O żmudnym i skomplikowanym procesie budowy polskich cmentarzy wojskowych w Katyniu, Charkowie i Miednoje napisał Andrzej Przewoźnik, sekretarz Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. Warto też dowiedzieć się, jak wiele trudu wymagało wzniesienie pomników w Londynie czy Nowym Jorku i… na warszawskich Powązkach Wojskowych, gdzie w 1981 r. po raz pierwszy (choć na krótko) ustawiono przygotowany w konspiracji 5-metrowy krzyż z datą „1940”.
Józef Czapski, autor „Wspomnień starobielskich” i „Na nieludzkiej ziemi”, powiedział: „Naród, który zapomniał swoją przeszłość, nie może budować przyszłości, bo nie ma na czym, bo buja w powietrzu. Każdy naród ma swoje święte pamiątki, które łączą wszystkich”. Dowody można zniszczyć, ludność wysiedlić, zrzucić winę na niemieckiego okupanta, lecz nie można zmienić biografii tysięcy polskich żołnierzy poległych na nieludzkiej ziemi. Prawdę o tej szczególnej karcie polskiej historii sprzed 70 lat podejmuje kwietniowy numer „Miejsc Świętych”. Czyni to, jak zawsze, w sposób rzetelny i pogłębiony, a jednocześnie bardzo ciekawy. Dobrze by było, by ten monograficzny numer o Katyniu znalazł się w każdym polskim domu.
W kwietniowym numerze „Miejsc Świętych” ponadto:
- Sztuka naśladowania Chrystusa w szkole Pallottiego;
- Całun Turyński - znak 2010 roku.