Ktoś zbadał, że już blisko połowa młodych ludzi deklaruje, iż nie potrzebuje żadnego autorytetu, nikogo takiego, kogo można nazwać swoim wzorem, czy mistrzem. Studentka pedagogiki wyznała, że zupełnie świadomie odrzuciła jakiekolwiek osobowe wzory zachowań, bo sama siebie uważa za kogoś tak niepowtarzalnego, że pójście w czyjeś ślady zabiłoby jej oryginalność. „Chcę być niepowtarzalna i dlatego nie mam zamiaru żyć według jakiegoś obcego modelu!” - wyznała z przekonaniem. Jej życie stało się pełne pustych cokołów, z których strąciła wszelkie możliwe ideały. Ale czy rzeczywiście jej cokoły są puste? Został jej przynajmniej jeden, na którym umieściła samą siebie.
Choćby sto procent ludzi zadeklarowało, że nie ma w swoim życiu żadnych mistrzów, to zawsze będą to tylko deklaracje, bo człowiek z natury potrzebuje kogoś, na kim może się oprzeć, od kogo może się czegoś nauczyć, komu bezpiecznie może podać rękę w chwilach życiowych ciemności. Choć udajemy panów swojego życia, tak naprawdę bardzo potrzebujemy kogoś, kto będzie naszym przewodnikiem i królem. Jest to tylko kwestia wyboru.
Święty Paweł w Liście do Rzymian zapisał jedno z najważniejszych wyznań wiary: „Jeśli swoimi ustami wyznasz, że Jezus jest Panem, i w swoim sercu uwierzysz, że zmartwychwstał, będziesz zbawiony”. Istotą wiary jest uznanie panowania Boga obecnego w Jezusie Chrystusie. Ale nie można tego zrobić na siłę. Ciągle jest to nasza decyzja, nasz wybór! Życie, tak jak wtedy, przed Męką, stawia przed nami Jezusa z Nazaretu i Jezusa Barabasza. Musimy się opowiedzieć, którego z nich wybierzemy za króla. Barabasz też miał na imię Jezus, ale był co najwyższej parodią prawdziwego Jezusa. Miał coś z rewolucjonisty, który dla swoich idei i dla zysków gotów był nawet zabić człowieka. Za to zresztą trafił do więzienia. Kim był Jezus z Nazaretu? Dobrze wiemy, jakie wartości prezentował i jak żył. Wybór na rozum niby oczywisty, ale w rzeczywistości jest już z tym gorzej. Jak słuchasz serca i sumienia, stajesz po stronie Jezusa, ale jak wsłuchasz się w świat i diabła, szybko dezerterujesz i przynajmniej nie masz ochoty być już tak radykalnie zdecydowany w stronę Boga. Bo jak tu trzymać z uczciwymi, kiedy cwaniakom powodzi się lepiej? Bo jak tu troszczyć się o ubogich, kiedy w życiu trzeba mieć plecy; przecież nic się nie da zrobić bez znajomości? Bo jak być po stronie Chrystusa, kiedy to tak mało popularne i niepoprawne politycznie? Mimo to ciągle tysiące ludzi stawiają na królowanie Jezusa, bo już doświadczyli, że jest to jedyny warunek zwycięstwa miłości.
Miłość i panowanie
Nie można nikogo zmusić do miłości, ale jak się już ktoś zakocha, to zachowuje się co najmniej jak sługa. Jeśli znasz doświadczenie ludzkiej miłości, to wiesz, że zakochany chłopak kręci się wokół swojej dziewczyny jak koło królowej, że zakochana dziewczyna traktuje swojego chłopaka jak pana. Miłość sprawia, że cali jesteśmy dla tych, których kochamy. Żaden normalny mężczyzna nie uwierzy w szczerą miłość kobiety, która ma kilku panów. Kiedy Jezus przypomina najważniejsze przykazanie miłości, poprzedza je niesłychanie ważnym wstępem: „Bóg, Pan jest jedyny. Będziesz miłował Pana Boga swego…”. Miłość do Boga zaczyna się od tego, że przyjmuje się Go jako swojego Pana i Króla. Prawdziwe Królestwo Jezusa jest dla zakochanych a nie dla wystraszonych.
Moc w słabości
Wszystkie królewskie atrybuty Jezusa mogą trochę zniechęcić. Korona z cierni, purpurowy płaszcz jak szmata, tron z krzyża, a Król tak sponiewierany, że niepodobny do człowieka. Dla świata to trochę jak angielski kabaret, makabrycznie śmieszny. Świat, jak nie ma racji, to najchętniej ośmiesza. Do dziś ośmiesza Jezusa i Jego wyznawców. Czasem to jedyna broń na moc królestwa Bożego. Czy nie można było tej koronacji urządzić inaczej? Z pewnością nie, bo wtedy to byłoby królestwo z tego świata. Znowu dla silnych, przebojowych i cwanych. A ten Król chce być dla mnie i dla ciebie! Nie dla tych, co uważają się za panów siebie, ale dla tych, którzy czują brzemię swoich słabości i ograniczeń. Bo Jego królestwo jest królestwem prawdy a nie obłudy, królestwem, gdzie słabość wsparta jest Bożą mocą, a nie gdzie boską moc zaczynają przypisywać sobie słabi ludzie.
W Roku Wiary nie mam wątpliwości, że chodzi o jedno, żeby znowu oddać całkowite panowanie Jezusowi i przyjąć Go jako swojego Pana i Króla. Bo jak nie Jezus, to kto?
Brał narkotyki. Kradł. Krzywdził ludzi. Znajomi już go skreślili. Stoczył się na samo dno. Chciał się zabić. Jeden dzień zmienił w jego życiu wszystko. Wystarczyło spojrzenie w lustro. Wystarczyło zawołanie do Boga z dna otchłani…
– Kiedy parę lat temu umierałem na mieście, bo brałem dragi, inni ludzie powiedzieli, że już nic ze mnie nie będzie, już po mnie. Byłem takim gościem, który lubił się pokazywać na mieście i lubił zakładać maskę. Zakładałem taką maskę i przybierałem postać kogoś innego – wspomina swoją przeszłość Piotr Plichta, bardziej znany jako raper Poison albo Poison777.
Piotr wychowywał się w normalnej rodzinie, był normalnym nastolatkiem, jednakże ulica, osiedle – sprawiały, że stawał się kimś innym, niż był w rzeczywistości. Ciemne strony życia ulicy go wciągały. Sięgnął po narkotyki. Imponowali mu skinheadzi. Sam stał się członkiem tej subkultury, przejmując jej negatywne przesłanie. W salonie gier nadano mu ksywkę Poison, czyli trucizna. Poniżał innych ludzi, bił. Z kolegami chodził na tzw. ustawki i bił się z kibicami z innych klubów. W wieku zaledwie 20 lat stoczył się na samo dno. Nie wiedział, co ze sobą dalej zrobić. Czuł, że takie życie nie ma sensu, że trzeba skończyć ze sobą…
– Kiedy znalazłem się na samym dnie otchłani, zacząłem się zastanawiać nad swoim życiem. Byłem w domu, patrzyłem w lustro i widziałem tylko trupa, który miał zapadnięte oczy i policzki. Zacząłem mówić: „Boże, co jest ze mną? To nie jestem ja!”. Nie mogłem na siebie patrzeć, to było najgorsze. Leżałem w łóżku – pamiętam to jak dziś – i zacząłem się modlić. To były pierwsze słowa prawdziwie z serca. Kiedy byłem gotowy na śmierć i chciałem się zabić, zacząłem rozmawiać z Bogiem. Powiedziałem wtedy tak: „Boże – istniejesz w końcu czy Ciebie nie ma?!”. Zacząłem się z Nim szarpać: „Boże jesteś, czy Ciebie nie ma? Jeżeli jesteś, to proszę Cię… Ja oddaję Ci dziś moje życie! Zrób coś z tym życiem, jeżeli istniejesz!”…
Piotr czuł bezradność. Miał przeświadczenie, że skoro on sam nie może patrzeć na siebie, to co dopiero Bóg, który jest święty. Jak Bóg może patrzeć na takiego człowieka? Jednak Piotr zawołał do Niego i Bóg odpowiedział…
– Jak wypowiedziałem te słowa: „oddaję Ci moje życie, zrób coś z nim”, to nagle, w ułamku sekundy poczułem, jak wypełnia mnie jakaś błogość. Poczułem taką ulgę w sercu i taki pokój, którego nigdy nie odczuwałem wcześniej. Zawsze czułem niepokój, bo dużo rzeczy sprzedawałem na osiedlu, i niektórzy mnie już ścigali za długi, ja niektórych ścigałem. Nigdy wcześniej nie miałem takiego pokoju jak wtedy. Usłyszałem trzy słowa: „Wszystko będzie dobrze”.
Od tego momentu Piotr zaczął żyć innym, nowym życiem. Postanowił, że będzie świadczył przed innymi, zwłaszcza młodymi ludźmi, o swoim życiu i nawróceniu. Dziś mówi, że nie może tego znieść, gdy słyszy, że młodzi ludzie chcą sobie odebrać życie. Wcześniej próbował rapować i wychodziło mu to całkiem dobrze. Napisał więc zaraz po nawróceniu utwór „Żywy Bóg”. Potem powstawały kolejne. Dziś rapuje o Bogu, o wartościach chrześcijańskich. Występuje w całej Polsce z innymi raperami chrześcijańskimi. Nagrywają wspólnie nowe utwory. Z żoną Emilią fotografuje i filmuje – tak też powstała część jego teledysków. Z ciemnej przeszłości pozostał mu tylko pseudonim – Poison, gdyż pod tym pseudonimem był rozpoznawalny. Jak zaznacza sam artysta, po swoim nawróceniu jest trucizną dla chorego i umierającego świata w tym sensie, że czasem „truje”, że Bóg jest wszechmogący i potrafi zmienić czyjeś życie.
Poison angażuje się również w różne kampanie i akcje. Poparł „Szlachetną paczkę”. Włączył się w kampanię antynarkotykową, która pod koniec 2013 r. była prowadzona na terenie Pabianic pod Łodzią. W ramach projektu „Jedno Życie” wspólnie z raperem Żołtym i organizatorem kampanii Dobromirem Makowskim nagrał utwór „Jedno życie”. – Jako właściciel firmy „OwnHomeREC” przyłączyłem się do akcji i stworzyliśmy wspólny wideoklip wraz z plakatami. Oczywiście w to wszystko było zaangażowanych wiele osób, których nie sposób wymienić. Razem z żoną Emilią zajęliśmy się zdjęciami oraz filmem, Dobromir dopiął wszystko w kwestiach organizacyjnych i finansowych – mówi Poison.
Kiedyś osiągnął dno. Od śmierci dzieliło go niewiele. Dziś Poison jest kochającym mężem i rozwijającym się artystą: muzykiem, fotografem i filmowcem, który chce robić coś dobrego dla innych i przestrzega innych przed konsekwencjami złych wyborów. Dziś otwarcie przyznaje się do Chrystusa: – Wtedy, kiedy zawołałem szczerze z serca do Boga – a Bóg widzi nasze serce – to On przyszedł. I Bóg przyjął mnie z otwartymi rękami. Kiedy wróciłem taki brudny, to On zdjął tę starą śmierdzącą szatę ze mnie i uczynił mnie człowiekiem czystym. Dzięki Niemu mam wszystko, co mam.
Naśladował Jezusa, poświęcając się delikatnemu dziełu wychowania, promocji ludzkiej i formacji chrześcijańskiej, z troską otaczając tych, którzy zostali mu powierzeni i przyjmując krzyż: tak kardynał Marcello Semeraro, prefekt Dykasterii Spraw Kanonizacyjnych, podsumował życie i duchowe dziedzictwo marysty Lycariona Maya (znanego w świecie jako François Benjamin), który 12 lipca został beatyfikowany w parafii św. Franciszka Salezego w Barcelonie.
Przewodnicząc obrzędowi w imieniu Leona XIV, kardynał Semeraro przypomniał tzw „Tragiczny Tydzień” w katalońskim mieście: pod koniec lipca 1909 roku ludność zbuntowała się przeciwko obowiązkowemu poborowi zarządzonemu przez rząd hiszpański. Kościoły, klasztory i katolickie instytucje edukacyjne stały się celem aktów przemocy – tak bardzo, że w nocy z 26 na 27 lipca szkoła braci marystów została podpalona, a następnego ranka zakonnicy zostali zastrzeleni. Brat Lycarion – znany jako gorliwy i odważny zakonnik, oddany chrześcijańskiemu wychowaniu dzieci – był pierwszym, który stracił życie, a jego ciało zostało zmasakrowane kamieniami i maczetą z powodu odium fidei (nienawiści do wiary).
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
