Metropolita Lwowski modlił się na wałbrzyskim stadionie
Trzy tysiące wiernych z Wałbrzycha i okolic przybyło na stadion w dzielnicy Biały Kamień, by wspólnie z metropolitą lwowskim abp. Mieczysławem Mokrzyckim i pasterzami diecezji świdnickiej – biskupem ordynariuszem Ignacym Decem oraz biskupem pomocniczym Adamem Bałabuchem modlić się w 13. rocznicę odejścia do domu Ojca św. Jana Pawła II
Tradycyjna Msza Papieska na wałbrzyskim stadionie odprawiona została już po raz czternasty. W tym roku przewodniczył jej i homilię wygłosił wieloletni sekretarz papieża Jana Pawła II, a później również papieża Benedykta XVI – abp Mieczysław Mokrzycki, obecny metropolita lwowski i przewodniczący Episkopatu ukraińskiego. Uroczystą Eucharystię poprzedziła Koronka do Bożego Miłosierdzia, którą również poprowadził dostojny gość. Wraz z wiernymi modlił się „za ziemię wałbrzyską, wszystkich chorych i cierpiących, za grzeszników i tych, którzy oddalili się od Boga i nie wierzą w Niego, aby wszyscy doświadczyli miłosiernej miłości Boga Ojca”.
Reklama
Na początku Eucharystii gospodarz uroczystości bp Ignacy Dec przedstawił zgromadzonym życiorys i działalność abp. Mokrzyckiego, po czym powitał przybyłych. Zwracając się do zgromadzonych, powiedział: „Na spotkaniach modlitewnych w poprzednich latach dziękowaliśmy Panu Bogu za pontyfikat naszego wielkiego Papieża, modliliśmy się o jego rychłą beatyfikację, potem o kanonizację. Dziś modlimy się za obecnego Ojca Świętego Franciszka i za cały Kościół, aby dawał odważne świadectwo o żyjącym Chrystusie Zmartwychwstałym. Modlimy się, jak co roku, za naszą Ojczyznę, o jedność wokół wartości katolickich i narodowych. Modlimy się za Europę, aby pozostała wierna swoim korzeniom chrześcijańskim, o pokój między zwaśnionymi narodami, szczególnie Bliskiego Wschodu”. Pasterz diecezji świdnickiej zaznaczył również, że abp Mokrzycki, pełniący swą posługę na dawnych polskich Kresach Wschodnich, jest przez to bardzo bliski wielu mieszkańcom naszego regionu, którzy właśnie tam mają swoje korzenie.
W wygłoszonej homilii abp Mieczysław Mokrzycki, nawiązując do obchodzonej w tym roku setnej rocznicy odzyskania przez Polską niepodległości, przypomniał o wielkim patriotyzmie papieża Jana Pawła II. Ksiądz Arcybiskup podkreślił, że „osobistym dążeniem Jana Pawła II obok posługi Kościołowi powszechnemu była zawsze chęć służenia Ojczyźnie w kulturze, nauce oraz troska o naród i wszystko, co Polskę stanowi. Służąc Kościołowi, służył zarazem Polsce: przez Ojczyznę do Kościoła i przez Kościół do Ojczyzny. Św. Faustyna, którą chcemy również w tę uroczystość Miłosierdzia Bożego przywołać, także powiedziała, że troska o Kościół i Ojczyznę jest połączona”. Kaznodzieja wspominał: „Kiedy sięgam pamięcią, wspominając czas spędzony u boku Ojca Świętego, nie inaczej go widzę, jak zatroskanego o Kościół i świat cały, ale jednocześnie o Ojczyznę. On ukochał całe to dziedzictwo, któremu na imię Polska. Modlił się polskimi modlitwami, śpiewał polskie kolędy, polskie pieśni pasyjne, eucharystyczne i maryjne, chwalił Boga po polsku, z polską gorliwością, polskim sercem, pięknem polskiej mowy”.
Reklama
Po Eucharystii abp Mieczysław Mokrzycki zwrócił się do uczestników słowami: „Pragnę wyrazić wielką wdzięczność i radość z tego, że mogłem dzisiaj tutaj razem z wami obchodzić tę piękną, wielką uroczystość ku czci św. Jana Pawła II, naszego rodaka. Pragnę pogratulować biskupowi Ignacemu za tak piękną inicjatywę, która już po raz kolejny ma miejsce. Dziękuję wam, moi drodzy, za waszą miłość i wdzięczność do św. Jana Pawła II i za tę dzisiejszą piękną modlitwę. Jestem bardzo wdzięczny całej diecezji świdnickiej z jej biskupem za solidarność i bliskość z metropolią lwowską, za dar modlitwy i dar serca, by móc dalej szerzyć wiarę ojców naszych na Kresach. Moi drodzy, biskup Ignacy mógłby wiele powiedzieć o św. Janie Pawle II, bo miał wiele razy okazję, by się z nim spotykać. Ojciec Święty darzył go jakąś szczególną sympatią i życzliwością. Myślę, że się dobrze rozumieli jako profesorowie”.
W drugiej, wieczornej części spotkania modlitewnego prowadzony przez Beatę Muchę Zespół „Ludzie Jana Pawła II” przedstawił program artystyczny o charakterze patriotycznym. O godz. 21 odśpiewano Apel Jasnogórski, a słowo pasterskie skierował do zebranych wiernych bp Adam Bałabuch. O godz. 21.37, w godzinę śmierci św. Jana Pawła II, zawyły syreny, po czym zgromadzeni odmówili modlitwę.
Od lat organizatorami dorocznego spotkania modlitewnego na wałbrzyskim stadionie są: Stowarzyszenie „Ludzie Jana Pawła II” oraz gmina Wałbrzych. Oprawę muzyczną zapewniły w tym roku: Zespół „Ludzie Jana Pawła II”, Chór „Millenium”, działający przy parafii pw. Podwyższenia Krzyża Świętego na Podzamczu, Chór Studium Organistowskiego Diecezji Świdnickiej pod dyrekcją Bogusławy Bednarczyk oraz orkiestra pod batutą Kacpra Biruli. Transmisję z Mszy św. przeprowadziła Telewizja Trwam.
Modlimy się za nasz kraj, który jest jeden dla nas wszystkich i razem bronimy też wiary – mówili przedstawiciele kibiców
To nie był kolejny kibicowski wyjazd na mecz, jak niektórzy myśleli. 8 stycznia sympatycy wałbrzyskiego klubu piłkarskiego pojechali modlić się przed obraz Czarnej Madonny.
Tego dnia od rana Jasna Góra wypełniła się uczestnikami XIV Patriotycznej Pielgrzymki Kibiców, którzy już tradycyjnie na początku roku przybywają pokłonić się Królowej Polski.
Drodzy bracia i siostry,
Chciałbym wam dzisiaj opowiedzieć o Joannie d´Arc, młodej świętej, żyjącej u schyłku Średniowiecza, która zmarła w wieku 19 lat w 1431 roku. Ta młoda francuska święta, cytowana wielokrotnie przez Katechizm Kościoła Katolickiego, jest szczególnie bliska św. Katarzynie ze Sieny, patronce Włoch i Europy, o której mówiłem w jednej z niedawnych katechez. Są to bowiem dwie młode kobiety pochodzące z ludu, świeckie i dziewice konsekrowane; dwie mistyczki zaangażowane nie w klasztorze, lecz pośród najbardziej dramatycznych wydarzeń Kościoła i świata swoich czasów. Są to być może najbardziej charakterystyczne postacie owych „kobiet mężnych”, które pod koniec średniowiecza niosły nieustraszenie wielkie światło Ewangelii w złożonych wydarzeniach dziejów. Moglibyśmy je porównać do świętych kobiet, które pozostały na Kalwarii, blisko ukrzyżowanego Jezusa i Maryi, Jego Matki, podczas gdy apostołowie uciekli, a sam Piotr trzykrotnie się Go zaparł. Kościół w owym czasie przeżywał głęboki, niemal 40-letni kryzys Wielkiej Schizmy Zachodniej. Kiedy w 1380 roku umierała Katarzyna ze Sieny, mamy papieża i jednego antypapieża. Natomiast kiedy w 1412 urodziła się Joanna, byli jeden papież i dwaj antypapieże. Obok tego rozdarcia w łonie Kościoła toczyły się też ciągłe bratobójcze wojny między chrześcijańskimi narodami Europy, z których najbardziej dramatyczną była niekończąca się Wojna Stulenia między Francją a Anglią.
Joanna d´Arc nie umiała czytań ani pisać. Można jednak poznać głębiej jej duszę dzięki dwóm źródłom o niezwykłej wartości historycznej: protokołom z dwóch dotyczących jej Procesów. Pierwszy zbiór „Proces potępiający” (PCon) zawiera opis długich i licznych przesłuchań Joanny z ostatnich miesięcy jej życia ( luty-marzec 1431) i przytacza słowa świętej. Drugi - Proces Unieważnienia Potępienia, czyli "rehabilitacji" (PNul) zawiera zeznania około 120 naocznych świadków wszystkich okresów jej życia (por. Procès de Condamnation de Jeanne d´Arc, 3 vol. i Procès en Nullité de la Condamnation de Jeanne d´Arc, 5 vol., wyd. Klincksieck, Paris l960-1989).
Joanna urodziła się w Domremy - małej wiosce na pograniczu Francji i Lotaryngii. Jej rodzice byli zamożnymi chłopami. Wszyscy znali ich jako wspaniałych chrześcijan. Otrzymała od nich dobre wychowanie religijne, z wyraźnym wpływem duchowości Imienia Jezus, nauczanej przez św. Bernardyna ze Sieny i szerzonej w Europie przez franciszkanów. Z Imieniem Jezus zawsze łączone jest Imię Maryi i w ten sposób na podłożu pobożności ludowej duchowość Joanny stała się głęboko chrystocentryczna i maryjna. Od dzieciństwa, w dramatycznym kontekście wojny okazuje ona wielką miłość i współczucie dla najuboższych, chorych i wszystkich cierpiących.
Z jej własnych słów dowiadujemy się, że życie religijne Joanny dojrzewa jako doświadczenie mistyczne, począwszy od 13. roku życia (PCon, I, p. 47-48). Dzięki "głosowi" św. Michała Archanioła Joanna czuje się wezwana przez Boga, by wzmóc swe życie chrześcijańskie i aby zaangażować się osobiście w wyzwolenie swojego ludu. Jej natychmiastową odpowiedzią, jej „tak” jest ślub dziewictwa wraz z nowym zaangażowaniem w życie sakramentalne i modlitwę: codzienny udział we Mszy św., częsta spowiedź i Komunia św., długie chwile cichej modlitwy prze Krucyfiksem lub obrazem Matki Bożej. Współczucie i zaangażowanie młodej francuskiej wieśniaczki w obliczu cierpienia jej ludu stały się jeszcze intensywniejsze ze względu na jej mistyczny związek z Bogiem. Jednym z najbardziej oryginalnych aspektów świętości tej młodej dziewczyny jest właśnie owa więź między doświadczeniem mistycznym a misją polityczną. Po latach życia ukrytego i dojrzewania wewnętrznego nastąpiły krótkie, lecz intensywne dwulecie jej życia publicznego: rok działania i rok męki.
Na początku roku 1429 Joanna rozpoczęła swoje dzieło wyzwolenia. Liczne świadectwa ukazują nam tę młodą, zaledwie 17-letnią kobietę jako osobę bardzo mocną i zdecydowaną, zdolną do przekonania ludzi niepewnych i zniechęconych. Przezwyciężywszy wszystkie przeszkody spotyka następcę tronu francuskiego, przyszłego króla Karola VII, który w Poitiers poddaje ją badaniom przeprowadzanym przez niektórych teologów Uniwersytetu. Ich ocena jest pozytywna: nie dostrzegają w niej nic złego, lecz jedynie dobrą chrześcijankę.
22 marca 1429 Joanna dyktuje ważny list do króla Anglii i jego ludzi, oblegających Orlean (tamże, s. 221-22). Proponuje w nim prawdziwy, sprawiedliwy pokój między dwoma narodami chrześcijańskimi, w świetle imion Jezusa i Maryi, ale jej propozycja zostaje odrzucona i Joanna musi angażować się w walkę o wyzwolenie miasta, co nastąpiło 8 maja. Innym kulminacyjnym momentem jej działań politycznych jest koronacja Karola VII w Reims 17 lipca 1429 r. Przez cały rok Joanna żyje między żołnierzami, pełniąc wśród nich prawdziwą misję ewangelizacyjną. Istnieje wiele ich świadectw o jej dobroci, męstwie i niezwykłej czystości. Wszyscy, łącznie z nią samą, mówią o niej „la pulzella” - czyli dziewica.
Męka Joanny zaczęła się 23 maja 1430, gdy jako jeniec wpada w ręce swych wrogów. 23 grudnia zostaje przewieziona pod strażą do miasta Rouen. To tam odbywa się długi i dramatyczny Proces Potępienia, rozpoczęty w lutym 1431 r. a zakończony 30 maja skazaniem na stos. Był to proces wielki i uroczysty, któremu przewodniczyli dwaj sędziowie kościelni: biskup Pierre Cauchon i inkwizytor Jean le Maistre. W rzeczywistości kierowała nim całkowicie duża grupa teologów słynnego Uniwersytetu w Paryżu, którzy uczestniczyli w nim jako asesorzy.
Podziel się cytatem
Czwartkowa, niezapowiedziana wizyta papieża Leona XIV w podrzymskiej letniej rezydencji w Castel Gandolfo rozbudziła w tym miasteczku nadzieje na przywrócenie tradycji papieskich wakacji. Franciszek nie wypoczywał tam nigdy, a Pałac Apostolski, do którego nie jeździł, zamieniono w 2016 r. na muzeum.
Przez 12 lat pontyfikatu Franciszek nigdy nie był tam na urlopie.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
