Reklama

Boże Narodzenie mojego dzieciństwa

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Pod koniec listopada albo na początku grudnia oczekiwaliśmy organisty, który przychodził z opłatkami. Wchodząc do mieszkania najpierw składał życzenia, następnie trochę porozmawiał i z małej tekturowej walizeczki wyciągał opłatki, trzy białe i jeden kolorowy. Czasem i dzieci dostały małe opłatki. Ten dzień to w życiu wiejskiego dziecka ważne wydarzenie. Matka kładła opłatek na najpiękniejszym talerzyku, całowała i mówiła, że teraz Pan Jezus na pewno nawiedzi nasz dom o północy, gdy będzie się odprawiać Pasterka. Kolorowy opłatek zawsze spożywały krowy, koń, czasem też inne zwierzęta, bo one były świadkami narodzenia Chrystusa, a dziś są naszymi żywicielami i jakby członkami rodziny.
Ojciec nie lubił choinki, tłumacząc, że to jest wymysł niemiecki i nie ma ona nic wspólnego z narodzeniem Chrystusa; tylko szopka jest ważna i ją trzeba ozdabiać. Ale jakoś dało się połączyć jedno i drugie. W naszych stronach nie było świerków, dlatego do domu najczęściej przynoszono drzewko sosnowe, które pięknie pachniało i nie gubiło igieł. Ozdoby choinkowe wykonywała najczęściej matka. Ona potrafiła wyczarować piękne gwiazdki, aniołki ze słomy i z kolorowej bibułki. Na strychu przechowywało się parę starych, może jeszcze przedwojennych baniek i srebrną dużą gwiazdę. W naszej wiosce nie było elektryczności, dlatego na choince umieszczano metalowe lichtarzyki z kolorowymi świeczkami. Palące się świeczki wyglądały imponująco, tworzyły świąteczny niepowtarzalny nastrój, ale bywały też często źródłem pożarów. Moja szopka miała jednak oświetlenie elektryczne. Na kilka tygodni przed Adwentem udawałem się do naszego wiejskiego sklepu, aby poprosić sklepowego o odłożenie kilku baterii 4,5 V i kilka żaróweczek do latarek elektrycznych. To wszystko przed świętami zostało zamontowane w szopce i podczas Wigilii dawało zadowalający efekt.
Wieczerzę wigilijną urządzano najczęściej w naszym domu, ponieważ była to siedziba rodu. Zaczynano ją tradycyjnie, gdy się ściemniło. Najpierw wszyscy odmawiali pacierz, dziękując Bogu za wszelkie dobro, następnie wspominano zmarłych i proszono, aby życzenia się spełniły. Potem wszyscy dzielili się opłatkiem i po złożeniu życzeń spożywali różne wigilijne potrawy. Najważniejszy był śledź na oleju i „gruca”, czyli specjalny rodzaj kaszy gryczanej. Oczywiście, na stole znajdowało się wiele innych potraw, jak: pierogi z grzybami, z kapustą i grochem, jakiś barszcz... Wszystko zaprawiane czy smażone na oleju rzepakowym kupionym w miasteczku na targu, albo wybitym w miejscowej olejarni. Na koniec podawano „susz”, czyli kompot z suszonych jabłek, wiśni i gruszek. Po posiłku śpiewaliśmy kolędy. Mój ojciec grał na skrzypcach, ja trochę na organkach, a czasem przychodził sąsiad z akordeonem. Tej nocy nie spaliśmy w łóżkach, bo w domu było pełno siana. Zmęczeni śpiewem zasypialiśmy na sianie, a matka okrywała nas kocem.
Największy problem mieliśmy z moim samotnie mieszkającym dziadkiem. Jego dom znajdował się na końcu wioski, oddalony od naszego o kilometr. Jak dziadka zwabić na Wigilię? Przez wiele lat nikomu się to nie udawało. Dziadek bronił się jak mógł, wyczerpał prawie wszystkie argumenty, żeby nie iść. Jego ostatnim argumentem było tłumaczenie, że jest duży śnieg i on nie da rady iść po takim śniegu. Przewidując takie tłumaczenie przygotowałem sobie sanki, dziadka prawie siłą na sanki wsadziłem i tym sposobem, ku zdziwieniu całej rodziny dziadek święta spędził z nami.
Dziś Bogu dziękuję, że dane mi było wzrastać w katolickiej rodzinie przywiązanej do wiary i ojczyzny. Dziękuję za to, że rodzice potrafili wszystko tak pięknie ukierunkować ku Bogu. Dziękuję im, że nie było tych prezentów pod choinką, gdyby się tam znalazły, to one byłyby wtedy ważniejsze niż aspekt religijny. Dziękuję moim rodzicom i całej wiosce za to, że święta były czasem głębszego spotkania z Jezusem, a nie tak jak dziś dla wielu ludzi, są świętami rozrywki, puste, bez Boga. Są ludzie, którzy przeżywają Boże Narodzenie bez dostrzeżenia „głównego Bohatera” tego wydarzenia, czyli bez Syna Bożego, Jezusa Chrystusa. Dziękuję też Bogu, że nie było różnych marketów, które z Adwentu robią czas zakupów oraz różnych szaleństw i starają się ten piękny czas zamienić w targowisko. Szacunek do tych wielkich Tajemnic wymaga, by dekoracje świąteczne pojawiały się dopiero w Wigilię, a kolędy, które są przecież modlitwą, odzyskały swój sakralny charakter i nie były słuchane i śpiewane dla reklamy i byle gdzie.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2011-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Niezbędnik Katolika miej zawsze pod ręką

Do wersji od lat istniejącej w naszej przestrzeni internetowej niezbędnika katolika, która każdego miesiąca inspiruje do modlitwy miliony katolików, dołączamy wersję papierową. Każdego miesiąca będziemy przygotowywać niewielki i poręczny modlitewnik, który dotrze do Państwa rąk razem z naszym tygodnikiem w ostatnią niedzielę każdego miesiąca.

CZYTAJ DALEJ

W dzisiejszej Ewangelii na plan pierwszy wysuwają się zawołania-prośby

2025-07-24 13:38

[ TEMATY ]

rozważania

O. prof. Zdzisław Kijas

Karol Porwich/Niedziela

Można się zgodzić, że w dzisiejszej Ewangelii na plan pierwszy wysuwają się następujące zawołania-prośby: „Panie, naucz nas!”, „Przyjacielu, użycz mi!”, „Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam”.

Jezus, przebywając w jakimś miejscu, modlił się, a kiedy skończył, rzekł jeden z uczniów do Niego: «Panie, naucz nas modlić się, tak jak i Jan nauczył swoich uczniów». A On rzekł do nich: «Kiedy będziecie się modlić, mówcie: Ojcze, niech się święci Twoje imię; niech przyjdzie Twoje królestwo! Naszego chleba powszedniego dawaj nam na każdy dzień i przebacz nam nasze grzechy, bo i my przebaczamy każdemu, kto przeciw nam zawini; i nie dopuść, byśmy ulegli pokusie». Dalej mówił do nich: «Ktoś z was, mając przyjaciela, pójdzie do niego o północy i powie mu: „Przyjacielu, pożycz mi trzy chleby, bo mój przyjaciel przybył do mnie z drogi, a nie mam co mu podać”. Lecz tamten odpowie z wewnątrz: „Nie naprzykrzaj mi się! Drzwi są już zamknięte i moje dzieci są ze mną w łóżku. Nie mogę wstać i dać tobie”. Powiadam wam: Chociażby nie wstał i nie dał z tego powodu, że jest jego przyjacielem, to z powodu jego natręctwa wstanie i da mu, ile potrzebuje. I Ja wam powiadam: Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a zostanie wam otworzone. Każdy bowiem, kto prosi, otrzymuje; kto szuka, znajduje; a kołaczącemu zostanie otworzone. Jeżeli któregoś z was, ojców, syn poprosi o chleb, czy poda mu kamień? Albo o rybę, czy zamiast ryby poda mu węża? Lub też gdy prosi o jajko, czy poda mu skorpiona? Jeśli więc wy, choć źli jesteście, umiecie dawać dobre dary swoim dzieciom, to o ileż bardziej Ojciec z nieba udzieli Ducha Świętego tym, którzy Go proszą».
CZYTAJ DALEJ

Chcę zapalać młodych ludzi do dzielenia się wiarą. Świadectwo Patryka Bożemskiego – ceremoniarza z TikToka

2025-07-28 08:04

[ TEMATY ]

świadectwo

Vatican Media

Patryk Bożemski

Patryk Bożemski

„Ceremoniarz. Nauczyciel religii. Obalam stereotypy o wierze. Miłość Boża jest doskonała” – tak przedstawia się w mediach społecznościowych Patryk, którego na popularnych platformach śledzą dziesiątki tysięcy osób, głównie młodych. Ceremoniarz.wro – bo takim nickiem się posuguje – nie lubi mówić o sobie, że jest katolickim influencerem. Chętniej przestawia się jako katolicki twórca cyfrowy, zaznaczając, że to zajęcie wybrał dla niego sam Pan Bóg.

Nazywam się Patryk Bożemski. Jestem z Wrocławia i od trzech lat tworzę w internecie treści związane z liturgią. Wiele osób nazywa mnie katolickim influencerem, chociaż ja to określenie nie za bardzo lubię, ponieważ katolicki influencer kojarzy mi się dosyć negatywnie. Podobnie z resztą, jak wielu osobom w dzisiejszych czasach. Wolę mówić: katolicki twórca.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję